Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ

Το κρίσιμο ζήτημα για τους έλληνες σήμερα είναι η ανάκτηση της χαμένης τους υπερηφάνειας και η απόκτηση εθνικής αλλά και ατομικής αυτοπεποίθησης.
 Ενας λαός, που για δεκαετίες είχε ουσιαστικά στηριχθεί στην προστατευτική παρουσία του δημόσιου τομέα, βρίσκεται τώρα δίχως υποστήριξη και με ανύπαρκτο προσανατολισμό μπροστά σε ένα τελείως άγνωστο πολιτικό τοπίο.
Η ανάμιξη του έλληνα στην πολιτική δεν είχε σχεδόν ποτέ σαν κινητήρια δύναμη την ισχύ των ιδεών και την παρουσία της ιδεολογίας.
 Η εμπλοκή του στα πολιτικά δρώμενα ήταν σχεδόν πάντοτε αποτέλεσμα της προσδοκίας για κάποιας μορφής οικονομική πατρωνία από το κράτος. Είτε με την μορφή υποστήριξης στις οποιεσδήποτε δοσοληψίες του με τον δημόσιο τομέα και την απρόσωπη γραφειοκρατία είτε με την μέθοδο του διορισμού σε κάποια κρατική θέση για τον πολίτη η πολιτική κατείχε τα κλειδιά που του άνοιγαν τον δρόμο για ένα καλύτερο αύριο.
Ακόμα κι εκείνοι που δεν προσέβλεπαν σε ατομικές εξυπηρετήσεις από το κράτος, περίμεναν όμως αποφάσεις που επηρέαζαν την καθημερινότητα και τα εισοδήματά τους. Η Ελλάδα είναι ίσως η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό αποδεκτών δημοσίων προσόδων από οποιαδήποτε άλλη, τουλάχιστον της Ευρώπης.
 Πουθενά αλλού δεν υπάρχει η πολιτική συνήθεια ο Πρωθυπουργός κάθε Σεπτέμβριο να εμφανίζεται σε μιά αμφίβολης χρησιμότητας οικονομική εκδήλωση, την Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, και να εξαγγέλλει παροχές προς τους πολίτες.

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

ΤΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΚΟΥ

  Α. ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Αφορμή για το παρόν σημείωμα αποτέλεσε η ομιλία του Δρα Παιδίατρου κ. Γεώρ. Τσίφτη, κατά τις εκδηλώσεις «ΔΙΑΚΕΙΑ 2002» στον Αθανάσιο Διάκο στις 28.07.02, όπως δημοσιεύτηκε με τίτλο «Ο Αθανάσιος Διάκος χθες και σήμερα» στο φύλλο 83 (Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2002) της εφημερίδας «Ο ΔΙΑΚΟΣ», έκδοση της Αδελφότητος Αθαν. Διάκου.
Στο κείμενο της ομιλίας περιέχονται ιστορικές και πραγματικές ανακρίβειες που, νομίζω, επιβάλλουν την τεκμηριωμένη ανασκευή τους Σ΄ αυτό αποσκοπεί το παρόν σημείωμα.
1. Αναφέρει ο κ. Τσίφτης ότι «από τα παιδικά του χρόνια ανοίγοντας κάθε πρωί το παράθυρο του σπιτιού του το πρώτο πράγμα που αντίκριζε, εκτός από τη μεγαλοσύνη της φύσης ήταν το σπίτι που γεννήθηκε ο Αθ. Διάκος» ενώ πιο κάτω αναφέρει «όταν 12 χρονό παιδί πρωτοαντίκρισα το σπίτι που γεννήθηκε κ.λ.π».
Η αντίφαση μεταξύ των δύο αποσπασμάτων της ομιλίας είναι προφανής.
Πέρα από αυτή την αντίφαση, σπίτι (για την ακρίβεια: ερείπια σπιτιού) που να γεννήθηκε ο Διάκος αποκλείεται να είδε ο κ. Τσίφτης αφού, απλούστατα, ουδέποτε υπήρξε σπίτι. Υπάρχουν ερείπια σπιτιού αλλά στη γειτονική Αρτοτίνα όπου ο Διάκος, όπως και τα άλλα τέσσερα αδέλφια του, γεννήθηκε και μεγάλωσε και όπως αυτό θα καταδειχθεί παρακάτω.
Περισσότερες λεπτομέρειες τόσο για το σπίτι που γεννήθηκε ο Διάκος όσο και για το οικογενειακό του επώνυμο (παραγ. Β6 κατωτέρω) μπορεί να βρει ο αναγνώστης στην απάντηση του υποφαινόμενου (εφημερίδα ΦΘΙΩΤ/ΦΩΚΙΣ, φύλλο 469 και «ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΣ», τεύχος 389) σε σχετική επιστολή του τ. Προέδρου της Αδελφότητος Αθαν. Διάκου κ. Κ. Κόλλια (εφημερίδα ΦΘΙΩΤ/ΦΩΚΙΣ, φύλλο 466).
2. Ο ομιλητής, προκειμένου να θεμελιώσει την άποψη του για γέννηση του Αθαν. Διάκου στην Άνω Μουσουνίτσα, επικαλείται σχετική βεβαίωση του Ιωάννη Μαμούρη (Ιωάννη του Γκούρα) την οποία, μάλιστα, χαρακτηρίζει ως την «πιο σημαντική» μαρτυρία για το συγκεκριμένο θέμα. Το πόσο «σημαντική» είναι αυτή η βεβαίωση θα φανεί στη συνέχεια.
3. Η ομιλία Τσίφτη περιλαμβάνει και δύο άλλα στοιχεία τα οποία έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις πηγές:
α) Αναφέρει μία και μόνο άγαμη αδελφή του Διάκου στην οποία, μάλιστα, η Επιτροπή Εκδουλεύσεων, επεδίκασε μηνιαία σύνταξη!
β) Αναφέρει τον αδελφό του Διάκου, που σκοτώθηκε στην Αλαμάνα, ως «Μήτρο» αντί του ορθού «Κωνσταντίνος».