Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ


 

Ενώ τις μέρες που διανύουμε το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων (ΠΓΔΜ) είναι κυρίαρχο, μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνεται γνωστό στην ελληνική κοινή γνώμη, ότι στο νότιο τμήμα των Σκοπίων υπάρχει ελληνική μειονότητα.
 Η μειονότητα αυτή στα μέσα του 19ου αιώνα ήταν όμως πλειονότητα σε μία εδαφική λωρίδα βόρεια των ελληνικών συνόρων, στην περιοχή που περιλαμβάνει την Αχρίδα, το Μοναστήρι, την Γευγελή και την Στρώμνιτσα και με όρια προς Βορρά το Κρούσοβο και τον Πρίλαπο. Εκεί ακριβώς βρίσκονται και τα όρια της ιστορικής και γεωγραφικής Μακεδονίας, διότι γεωγραφική Μακεδονία, ως όρος ανεξάρτητος και διαφορετικός από την ιστορική, δεν υφίσταται.
Τη διαφοροποίηση των όρων "γεωγραφική" και "ιστορική" Μακεδονία επέβαλαν οι Βούλγαροι εθνικιστές μετά το βουλγαρικό εκκλησιαστικό σχίσμα του 1870 βάζοντας τη Μακεδονία στην κλίνη του Προκρούστη, προεκτείνοντας τα όριά της βόρεια των Σκοπίων για να εξυπηρετήσουν τις επιδιώξεις τους και προετοίμασαν έτσι το έδαφος για την επινόηση από τον Τίτο του "μακεδονικού" έθνους το 1944.
Κατά τα μέσα του 19ου αιώνα οι χριστιανοί της Πελαγονίας (η περιοχή του Μοναστηρίου - Κρουσόβου που κατ΄ εξοχήν κατοικούνταν από Έλληνες) διακρίνονταν σε δύο γλωσσικές ομάδες: τους σλαβόφωνους, οι οποίοι ήταν κυρίως γεωργοκτηνοτρόφοι και τους βλαχόφωνους που προέρχονταν από την περιοχή της Μοσχόπολης της Βορείου Ηπείρου, απ' όπου είχαν μεταναστεύσει μαζικά κατά τον 18ο αιώνα, εξαιτίας των αλβανικών καταπιέσεων.
Η παιδεία, η εκκλησία και η κουλτούρα στην βόρεια αυτή μακεδονική ζώνη ήταν σε ελληνικά χέρια και η εθνική συνείδηση, όταν υπήρχε, ήταν ελληνική. Στο σύνολό τους οι χριστιανοί κάτοικοι είχαν το βλέμμα στραμμένο προς τον ελληνισμό και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Ειδικότερα, οι βλαχόφωνοι Έλληνες είχαν παρουσιάσει σημαντική οικονομική και πνευματική ανάπτυξη, ασκώντας τις τέχνες, τις επιστήμες και το εμπόριο και διατηρώντας σημαντικούς εμπορικούς οίκους στην κεντρική Ευρώπη, στην Αλεξάνδρεια κ.α.
Η δημιουργία βουλγαρικής εθνικής συνείδησης στην Πελαγονία, όπως και γενικότερα στον χώρο της Μακεδονίας, άρχισε με ρωσική πρωτοβουλία και οργάνωση, από το 1846 και εντάθηκε μετά το 1870, οπότε η βουλγαρική Εκκλησία (Εξαρχία) αποσπάστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο σλαβόφωνος πληθυσμός διχάστηκε: άλλοι παρέμειναν πιστοί στο Πατριαρχείο και στην ελληνική ιδέα και άλλοι θεώρησαν εαυτούς Βουλγάρους και προσχώρησαν στην Εξαρχία.
Οι βλαχόφωνοι, όμως, παρέμειναν στο σύνολό τους φανατικοί Έλληνες, παρά την ύπαρξη και δράση ισχυρής ρουμανικής προπαγάνδας, η οποία συνεπικουρούμενη από τον βουλγαρικό εθνικισμό και το οθωμανικό κράτος, προσπαθούσε να προσεταιρισθεί τους Βλάχους της περιοχής. Την προσήλωση των Βλάχων της Πελαγονίας στον ελληνισμό επισημαίνει και ο Σκοπιανός ιστορικός Bitoski, ο οποίος αναφέρει ότι: "Αυτοί οι Βλάχοι, βαθμιαία καθίστανται η κύρια δύναμη στο πλευρό της Μητροπόλεως Πελαγονίας για την προώθηση της Μεγάλης Ελληνικής Ιδέας. Οι ναοί και τα σχολεία της πόλης του Μοναστηρίου ήταν κατά τα μέσα του 19ου αιώνα σε ελληνικά χέρια...".
Παρόμοια είναι και η μαρτυρία του Γάλλου δημοσιογράφου Michel Paillares, ο οποίος περιηγήθηκε την Μακεδονία το 1904 : "Στο Μοναστήρι, όλοι οι Βλάχοι είναι Έλληνες ως τα βάθη της καρδιάς τους, με ελληνικές παραδόσεις και ιδανικά. Στέλνουν πάνω από δύο χιλιάδες παιδιά στα σχολεία του ελληνισμού, που τα πλουτίζουν με τις εισφορές τους.

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Τσιμέντο καλύτερο από το σημερινό στην αρχαία Ρόδο,ΑΔΙΑΠΕΡΑΣΤΟ ΣΤΗΝ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑ

Έχει καλλιεργηθεί η άποψη ότι οι τεχνολογικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν ελάχιστες και υπολείποντο κατά πολύ των επιστημονικών τους θεωριών. Όμως ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών, που συστηματικά αποσιωπώνται, καταδεικνύουν το εντελώς αντίθετο.

Ακόμη και κάποια διασωθέντα μνημεία της αρχαιότητας παρουσιάζουν ως προς την τεχνολογία τους και τις ιδιότητές τους εκπληκτικά επίπεδα γνώσεως, που είναι γνωστά σε λίγους ερευνητές σήμερα. Παράδειγμα αποτελούν οι αποδείξεις για την επιστήμη της Χημείας, ένα γνωστικό κλάδο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού με τεχνολογικές εφαρμογές που δεν υπολείποντο σε τίποτε των σημερινών, κλάδο που εν τούτοις είναι λησμονημένος από το διεθνές ακαδημαϊκό κατεστημένο.

Ο Ιωάννης Τσαγκάρης, καθηγητής της Χημείας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, είναι απ’ τους ελάχιστους ερευνητές , που εδώ και χρόνια προσπαθεί να ανασύρει απ’ την ιστορία την θαμμένη γνώση των προγόνων μας. Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο καθηγητής κ. Τσαγκάρης στο περιοδικό “Δαυλός” που φωτίζει άγνωστες πτυχές της Χημικής επιστήμης στην αρχαία Ελλάδα, καθώς και η συνέντευξη του κ. Ευσταθιάδη του μηχανικού που έκανε την μελέτη του αρχαίου σκυροδέματος.
Τσιμέντο καλύτερο από το σημερινό στην αρχαία Ρόδο

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κύριε Τσαγκάρη, ελάχιστα γνωρίζουμε σήμερα για τις Χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων. Ποια είναι η κυρίαρχη άποψη που προβάλλεται σχετικά με την γέννηση αυτής της επιστήμης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι περισσότεροι και σήμερα δέχονται, ότι η Χημεία έχει τις ρίζες της στην Αίγυπτο, που διέσωσαν οι Άραβες αλχημιστές και κατόπιν οι αλχημιστές του Μεσαίωνα. Η Ελληνική συμβολή δεν ήταν καθόλου γνωστή παλαιότερα, αλλά και σήμερα δεν προβάλλεται επαρκώς. Εκείνος που ανέδειξε την καταλυτική συνεισφορά των Ελλήνων στην γένεση αυτής της επιστήμης ήταν ο Γάλος χημικός Marcelin Berthelot γύρω στα 1888.

Ο Μπερτελώ μελέτησε αρχαία και μεσαιωνικά κείμενα καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν μεγάλες και πέρασαν στην Αλεξάνδρεια της Ελληνιστικής εποχής. Στην Ελλάδα συνεχιστής των απόψεων του Μπερτελώ και πρωτεργάτης της ανάδειξης της Ελλάδος ήταν ο Μιχαήλ Στεφανίδης από την Λέσβο, καθηγητής της Ιστορίας των Φυσικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
ΕΡΩΤΗΣΗ : Πέρα από τις ιστορικές πηγές, που ερεύνησαν αυτοί οι δύο επιστήμονες, υπάρχουν αρχαιολογικά κατάλοιπα, που να καταδεικνύουν ένα μέρος της γνώσης αυτής;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Βεβαίως. Για παράδειγμα στην Ρόδο ήκμασε η πόλη Κάμιρος, απ’ τους Ομηρικούς χρόνους μέχρι το 400 π.Χ. , όταν ο μεγάλος αρχιτέκτονας και πολεοδόμος Ιππόδαμος έκτισε την πόλη της Ρόδου και η Κάμιρος παρήκμασε.

Στην ακρόπολη λοιπόν της Καμίρου σώζεται σήμερα κτίσμα μιας μεγάλης δεξαμενής από μπετόν, χωρητικότητας 600 κυβικών μέτρων που χρονολογείται γύρω στο 500 π.Χ. Είναι πράγματι από μπετόν με προδιαγραφές, σύσταση, ποιότητα, ποιοτική αντοχή και ελαστικότητα όμοια με τις σημερινές, σύμφωνα με εργασία του κ .Ευσταθιάδη.

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ


*Αγιάνης - Αγιάνογλου -Η ορθή γραφή του ειναι με ενα Ν γιατί δεν προέρχεται απο το Ιωάννης=Γιάννης. Βεβαια και το Γιαννης γιατι να γράφεται με 2 Ν;
Κανεις δεν ξερει αλλά ετσι συνηθίσαμε. Το Αγιανης προέρχεται απο το τουρκικο âyan σημαίνει: υψηλά πρόσωπα, προεστώτες, κοτζαμπάσηδες. Επίσης âyanina σημαίνει "στους προεστους" , στο μερος με τους προεστούς.
Απο αυτή τη λέξη πήραν τ' (α)Γιάνινα (και οχι Ιωάννινα) το ονομά τους αφου ήταν κεφαλοχώρι και εκει συγκεντρώνωνταν οι προεστοί.

Αλογοσκούφης

Οι ενδυματολογικές προτιμήσεις των άλογων δεν περιλαμβάνουν σκούφους. Δεν πρόκειται ούτε για άλογο" (ίππος) ούτε για σκούφο (κάλυμμα της κεφαλής) . Έτσι επονομάζεται κάποιος που είναι άλογος (παράλογος, χωρίς λογική [Σταμ 68]) και κούφος (κενός, άδειος, χωρίς περιεχόμενο [ Σταμ 546]. Τα συμπεράσματα για την πορεία της οικονομίας δικά σας.

Μια πιο συνηθισμένη μορφή με αντιμετάθεση των συστατικών της λέξης είναι το "κουφάλογο" με την ίδια ακριβώς σημασία και που παρετυμολογείται από το κουφός (κωφός) αντί του ορθού (κούφος).

Η σύγχυση του επιθέτου "άλογος" με το ουσιαστικό "άλογο = ίππος" αποδεικνύεται πανηγυρικά με την παρερμηνεία της έκφρασης "πράσσειν (πράττειν) άλογα" που γράφεται (και εννοείται) σήμερα "πράσιν'(α) άλογα".



*Αλτιπαρμάκης Το Αλτιπαρμάκης προέρχεται απο το τουρκικο alti(εξι)+parmak(δάκτυλο) σημαίνει: εξαδάκτυλος. Φυσική δυσμορφία που όμως ειχε μεγάλη αξία αφού υπήρχε προφητεία ότι ενας εξαδαχτύλος θα πάρει πίσω την Κωνσταντίνου Πόλη.

Αναγνώστου-Αναγνώστης:
Κατώτερος Κληρικός, καθιερωμένος στο λειτούργημα αυτό με χειροθεσία Επισκόπου. Είναι επιφορτισμένος με την ανάγνωση των διαφόρων αναγνωσμάτων (χύμα ή εμμελώς) της Λατρείας μας. [Ημεροβ] . Αναγνωστάκης, Αναγνωστοπουλος, Αναγνωστιδης



Βαρ- Μπα- Οι αρχαιοι το β το προφεραν ως Μπ (βλ. Μπάμπαλης παρακάτω). Οι Νεολέλληνες βρηκαν το πατρογονικο Μπ ως κακοηχο και βάρβαρο τουλαχιστο στα Επωνυμά τους. Αρχαιοκαταγόμενοι ή οχι το αλλαξαν σε β. Ετσι ο Μπαρμπαγιάννης εγινε Βαρβαγιάννης, ο Mπαρμπέρης εγινε Βαρβέρης, ο Μπεγλέρης έγινε Βεγλερής και υπουργός. Η εκδικηση των αρχαιων ειναι οτι και τον Βαρβαγιάνη θα τον πράφεραν "Μπαρμπαγιαννη". Δεν γλιτώνεις εύκολα απο δαύτους, καλά που πέθαναν όλοι.

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

ΕΠΩΝΥΜΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

Η Επεξήγηση των επιθέτων του χωριουΑγίου Προδρόμου

Το χωριο Άγιος Πρόδρομος, βρίσκεται στην κεντρική Χαλκιδική.---- Απέχει από την πρωτεύουσα, τον Πολύγυρο, μόλις 14 km. και από την Θεσσαλονίκη 50 km.----
 Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, το χωριό κατοικείται από 452 κατοίκους, οι οποίοι ως επί το πλείστον ασχολούνται με την γεωργία, την κτηνοτροφία, την εστίαση και τουρισμό, ή εργάζονται στα μεταλλεία Γερακινής (και παλαιότερα στου Βάβδου).
Η γραφική τοποθεσία στην οποία είναι χτισμένος ο Άγιος Πρόδρομος, με τον Ρεσετνικιώτη (Ολύνθιο) ποταμό να διαρρέει το χωριό, τα παραδοσιακά σπίτια και την αναπαλαιωμένη εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (χτισμένη το 1851), το καθιστούν πόλο έλξης πολλών επισκεπτών.----


Επεξήγηση των επιθέτων του Αγίου Προδρόμου

Η συγκεκριμένη ανάρτηση  ειναι μία προσπάθεια επεξήγησης των επωνύμων (επιθέτων) των κατοίκων του Αγίου Προδρόμου, όπως και η κατηγοριοποίησή τους σε ομάδες, ανάλογα με την έννοιά τους.
Τα επώνυμα μπορούν να διακριθούν σε 6 κατηγορίες: πατρωνυμικά, μητρωνυμικά, ανδρωνυμικά, εθνικά, επαγγελματικά και παρωνύμια.

Πατρωνυμικά

Τα πατρωνυμικά επώνυμα σχηματίζονται από ένα βαπτιστικό όνομα (στην ονομαστική ή στην γενική) στο οποίο προστίθενται παραγωγικά επιθήματα (καταλήξεις), π.χ. Γεώργιος - Γεωργάκης, Γεωργούλης, Γεωργόπουλος κτλ. Υπάρχουν βέβαια και τα σύνθετα, όπου μπροστά από το όνομα προστίθεται και κάποια ιδιότητα, π.χ. Μακρυγιάννης (Μακρής + Γιάννης). Επίσης υπάρχουν και μερικά επώνυμα που βασίζονται σε βαπτιστικά κάποιας ξένης γλώσσας με την οποία ήρθε σε επαφή η γλώσσα μας στο πέρασμα των αιώνων. Στην κατηγορία αυτή υπάρχουν ή υπήρξαν στο χωριό τα εξής επώνυμα:

α) Απλά

1) Αβράμης, Αβραμίδης, Αβραμούδης: Προέρχεται από το βαπτιστικό όνομα Αβραάμ, ή όπως αναφέρεται στον ελληνικό χώρο (κυρίως στην Ήπειρο) Αβράμης. Επί τουρκοκρατίας, αβράμηδες, αβραμίκοι ή ουβριοί λέγονταν και οι Εβραίοι, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση το επίθετο συνδέεται με το όνομα Αβράμης και όχι με την καταγωγή ή εθνική ταυτότητα.
2) Αδάμου, Αδαμούδης: Από το βαπτιστικό Αδάμ ή Αδάμος, όπως πολύ συχνά ακούγεται στην Ήπειρο. Το όνομα έχει αρβανίτικη προέλευση.
3) Αυγέρος, Αυγέρης: Προέρχεται από το όνομα Αυγερινός ή Αυγέρος.
4) Γέργου: Πιθανόν προέρχεται από το όνομα Γιώργου (του Γεωργίου δηλαδή), το οποίο με το πέρασμα του χρόνου έγινε Γέργου.
5) Γεωργακούδης: Σχηματίζεται από το όνομα Γεωργάκης και την υποκοριστική κατάληξη -ούδης, σημαίνει δηλαδή "ο μικρός Γεωργάκης". Με καταγωγή από τα Σανά.
6) Γιαννακούδης: Παρόμοιο με το προηγούμενο, σχηματίζεται από το όνομα Γιαννάκης και την υποκοριστική κατάληξη -ούδης.
7) Γούσιος: Προέρχεται μάλλον από το βαπτιστικό όνομα Γεώργιος, όπως ακούγεται στην ηπειρώτικη διάλεκτο, δηλαδή Γούσιος, Γούσιας. Έχουν καταγωγή από την Γαλάτιστα.
8) Γραμμένος, Γραμμενόπουλος: Προέρχεται από το όνομα Γραμμένος. Το επίθετο Γραμμενόπουλος μετασχηματίσθηκε από το Γραμμένος, με την προσθήκη της κατάληξης -όπουλος, που δηλώνει "το παιδί του Γραμμένου" και όχι καταγωγή από την Πελοπόννησο.

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Οι σημαντικότερες εφευρέσεις και ανακαλύψεις που εγιναν στον κοσμο

Οι σημαντικότερες εφευρέσεις και ανακαλύψεις


ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ
ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ή ΕΦΕΥΡΕΣΗ
ΟΝΟΜΑ
ΧΩΡΑ
80000 πΧφωτιά  
4000 πΧκεραμουργία Μεσοποταμία
3000 πΧτροχός Μεσοποταμία
2500 πΧαλέτρι  
2500 πΧάρμα  
4000 πΧγραφή Μεσοποταμία
1050 πΧαλφάβητο Ελλάδα-Φοινίκη
776 πΧΟλυμπιακοί αγώνες Ελλάδα
687 πΧνόμισμαΓύγηςΛυδία
600 πΧηλεκτρισμόςΘαλήςΕλλάδα
300 πΧκλεψύδρα Ελλάδα
900 μΧπέταλο  
1000φακός Άραβία
1000μπαρούτι Κίνα
1040κινητό τυπογραφικό στοιχείο Κίνα
1088πυξίδα Κίνα
1300πιρούνιΕδουάρδος Α'Αγγλία
1320κανόνι Ευρώπη
1421οβίδα Ευρώπη
1450τυπογραφικό πιεστήριοΓουτεμβέργιοςΓερμανία
1492κακάο Αμερική
1495ουΐσκιΚορΣκοτία
1500καισαρική τομήΝούφερΕλβετία
1500ρολόι τσέπηςΧένλαϊνΓερμανία
1534πατάτα Περού
1543ηλιακό σύστημαΚοπέρνικοςΠολωνία
1565μολύβι από γραφίτη Ελβετία
1590μικροσκόπιοΓιανςΟλλανδία
1594χειροβομβίδα Γαλλία
1608τηλεσκόπιοΛιπερσχεϊΟλλανδία
1609εφημερίδαΖένεΓερμανία
1620υποβρύχιοΝτέμπελΟλλανδία
1642αριθμομηχανήΠασκάλΓαλλία
1643βαρόμετροΤοριτσέλιΙταλία
1650 αεραντλίαΓκέρικεΓερμανία
1679χύτρα ατμούΠαπένΓαλλία
1709πιάνοΚριστοφόριΙταλία
1712βιομηχανική ατμομηχανήΝιουκάμενΑγγλία
1716κεντρική θέρμανσηΤρίβαλντΣουηδία
1718πολυβόλοΠακλΑγγλία
1718θερμόμετρο υδραργύρουΦαρενάιτΓερμανία
1734πυροσβεστήραςΦουκςΓερμανία
1752αλεξικέραυνοΦράνκλινΗΠΑ
1758εξάνταςΚάμπελΑγγλία
1764κλωστική μηχανήΧάρισονΑγγλία
1769ατμομηχανήΒατΑγγλία
1770ατμοκίνητο όχημαΚινιό Γαλλία
1777ατμόπλοιοντ' ΑμπανΓαλλία
1783αερόστατοΜονγκολφιέΓαλλία
1797αλεξίπτωτοΓκαρνερένΓαλλία
1801αργαλειός  
1803ατμάμαξαΤρεβιθικΑγγλία
1808γραφομηχανήΤούριΙταλία
1811κονσέρβαΝτόνκιν, ΧολΑγγλία
1822φωτογραφίαΝιέπςΓαλλία
1824αλφάβητο τυφλώνΜπράιγΓαλλία
1830ραπτομηχανήΤιμονιέΓαλλία
1834θεριστική μηχανήΚόρμικΗΠΑ
1836περίστροφοΚολτΗΠΑ
1839ποδήλατοΜακμίλανΣκοτία
1840γραμματόσημο Αγγλία
1844τηλέγραφοςΜορςΗΠΑ
1860παστερίωσηΠαστέρΓαλλία
1866νόμοι κληρονομικότηταςΜέντελΤσεχία
1867δυναμίτηςΝόμπελΣουηδία
1876τηλέφωνοΜπελΗΠΑ
1877φωνογράφοςΈντισονΗΠΑ
1878μικρόφωνοΧιουζΗΠΑ
1879λαμπτήρας πυρακτώσεωςΈντισονΗΠΑ
1885μοτοσικλέταΝτέμλερΓερμανία
1890κλιματισμός ΗΠΑ
1891ηλεκτρικό σίδερο  
1891ανεμιστήρας  
1893ασπιρίνηΜπάγιερΓερμανία
1895ξυριστική μηχανήΖιλέτ 
1895κινηματογράφοςΛιμιέρΓαλλία
1895λάστιχο αυτοκινήτουΜισλενΓαλλία
1895ακτίνες ΧΡέντγκενΓερμανία
1896ραδιόφωνοΠοπόφ, Μαρκόνι 
1896ραδιενέργειαΜπεκερέλΓαλλία
1903πτήση αεροπλάνουΡάιτΗΠΑ
1908ηλεκτρική σκούπαΣπανγκλερ 
1918υπέρηχοιΛανζεβένΓαλλία
1920ρολόι χειρός  
1921ινσουλίνηΜπάντινγκ, ΜπεστΚαναδάς
1922ψυγείο  
1925τηλεόρασηΜπερντ, Κάρολους 
1927πενικιλίνηΦλέμινγκΣκοτία
1930ηλεκτρικό πλυντήριο  
1930φωτοστοιχειοθεσίαΟύχερΟυγγαρία
1935νάιλονΚαρόδερςΗΠΑ
1938αντιβιοτικάΦλόρεϊ, ΤσέινΣκοτία
1938φωτοτυπία ΗΠΑ
1939σχάση πυρήνα ατόμουΧανΓερμανία
1939αεριωθούμενο αεροπλάνο Γερμανία
1940έγχρωμη τηλεόρασηΓκολντμαρκΗΠΑ
1940ραντάρ Αγγλία
1940μαγνητόφωνο  
1945ατομική βόμβα ΗΠΑ
1945ηλεκτρονικός υπολογιστήςΈκερτ, ΜόκλιΗΠΑ
1947φακοί επαφής ΗΠΑ
1955ατομικό υποβρύχιο  
1956βίντεο  
1960λέιζερΜέιμανΗΠΑ
1983δίσκος κόμπακτ  
1987τελεφάξ  
1988ασύρματη τηλεφωνία  
1997κλωνοποίηση ζώου Σκοτία
Εάν, χωρίς την πρόθεσή μας, θίγουμε μέσω των σελίδων μας πνευματικά δικαιώματα, παρακαλούμε για την ενημέρωσή μας.
        Η ηλεκτρονική δ/νση καταχωρίζεται στην ιστοσελίδα
AltaSearch

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΠΟΧΗ

Η ονομασία του ανθρώπου με ένα η περισσότερα ονόματα είναι πανάρχαιο φαινόμενο.
 Ήδη ο Όμηρος πιστεύει ότι η ανθρωπωνυμία είναι πανανθρώπινη συνήθεια.
Για τους Έλληνες κάθε ιστορική περίοδος έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ονοματοθεσίας της.
  • Στην Μυκηναϊκή Εποχή π.χ. επικρατούν τα ονόματα που εκθησιάζουν πολεμική ικανότητα (Μενεπτόλεμος , Μενεχάρης , Μενεσθεύς κ.λ.π.) ενώ
  • Στην Βυζαντινή Εποχή επικρατούν τα χριστιανικά ονόματα, τα ονόματα των αξιωματούχων της βυζαντινής αυτοκρατορίας κ.λ.π.

Δευτερεύουσα ονομασία

Επειδή το κύριο (βαπτιστικό) όνομα δεν επαρκούσε για την διάκριση των ατόμων σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες , γι' αυτό προέκυψε αρκετά ενωρίς η ανάγκη να συνδέεται με το δεύτερο διακριτικό όνομα, το σύγχρονο επώνυμο.
Το σύγχρονο ονοματολογικό σύστημα της Ευρώπης φαίνεται εκκίνησε από την Ιταλία στα μέσα του τον 16ου αιώνα και σίγουρα έχει τις πηγές του στο ρωμαϊκό και αρχαιο-ελληνικό σύστημα.
Στην Μυκηναϊκή Εποχή ως δεύτερο διακριτικό όνομα επικρατεί το πατρωνυμικό επίθετο.
Έτσι
Στην Κλασσική Εποχή με την παρακμή των παλαιών αριστοκρατικών γενών περιορίζονται και τα πατρώνυμα που δηλώνουν το γένος σε λίγα ονόματα όπως
Επικρατεί τώρα ο συνδυασμός του βασικού ονόματος με την γενική του ονόματος του πατέρα αντί του πατρωνυμικού επιθέτου όπως

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Οι Σαρακατσαναίοι

 Οι Σαρακατσάνοι και η Ιστορία τους----
Οι Σαρακατσαναίοι είναι ένα πανάρχαιο πρωτοελληνικό φύλο.---- Νομάδες κτηνοτρόφοι, ζούσαν στα βουνά το καλοκαίρι και το χειμώνα στα χειμαδιά διασκορπισμένοι σ' ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα.----
 
Κοιτίδα των Σαρακατσαναίων ήταν η οροσειρά της κεντρικής και νότιας Πίνδου και η Ρούμελη με επίκεντρο τα Άγραφα, χώρος που λόγω της γεωφυσικής του κατάστασης ήταν απάτητος, δεν ήταν γραμμένος πουθενά και γι' αυτό κατοικούνταν από αυτόνομους και ελεύθερους ανθρώπους.
 
Ο διασκορπισμός τους από την αρχική κοιτίδα τους προς την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα έγινε επί Τουρκοκρατίας και κυρίως τον 18ο αιώνα, στα χρόνια του Αλή Πασά.
 
Η ονομασία
 
Ως προς το όνομά τους υπάρχουν πολλές και διάφορες ετυμολογίες. Σύμφωνα με τη Σαρακατσάνικη παράδοση πήραν το όνομά τους από τους Τούρκους. Όταν έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι Σαρακατσάνοι φόρεσαν μαύρα ρούχα, ως ένδειξη πένθους, και δεν υποτάχθηκαν στον κατακτητή.
 
Οι Τούρκοι τους έβλεπαν στα μαύρα και ανυπότακτους να μετακινούνται συνεχώς. Γι' αυτό τους ονόμασαν «Καρακατσάν» (καρά =μαύρος και κατσάν=φυγάς, ανυπότακτος ), δηλ. «μαύροι φυγάδες».