Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Δώδεκα διαδοχικές εκδόσεις, εμπλουτισμένες συνεχώς με νεότερα δεδομένα, κυκλοφόρησαν πάνω στην ανθρωπολογική - εθνογενετική μελέτη των Ελλήνων.

Βάση αυτού του έργου αποτελεί η διδακτορική διατριβή τού Άρη Ν. Πουλιανού, που εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας υπό την επίβλεψη του διάσημου καθηγητή Ανθρωπολογίας Γ. Φ. Ντεμπέτς.

H έρευνα στηρίχθηκε στη μελέτη 70 ανθρωπολογικών γνωρισμάτων 3000 περίπου Ελλήνων πολιτικών προσφύγων του 1949 στην τ. Σοβιετική Ένωση. Τα γνωρίσματα αυτά (π.χ. ύψος σώματος, πλάτος προσώπου, χρώμα δέρματος, σχήμα ματιών), αντανακλούν με τη σειρά τους τις δομές των γονιδίων και του DNA.

Η στατιστική επεξεργασία, σε συνδυασμό με την γεωγραφική τους κατανομή, απέδειξε μαθηματικά την ακατάπαυστη βιολογική συνέχεια των Ελλήνων σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής και προϊστορικής εποχής (λόγω της μικρής στατιστικής απόκλισης στη διασπορά των ανθρωπομετρικών και σωματοσκοπικών γνωρισμάτων), που ανάγεται τουλάχιστο στη Μεσολιθική και Άνω Παλαιολιθική περίοδο (30.000 χρόνια).

Επίσης, η ιστορική συνέχεια αποδεικνύεται από τη σύγκριση των μετρήσεων των σύγχρονων κατοίκων με αυτές των αρχαίων και προϊστορικών κρανίων της Ελλάδας, οι οποίες στατιστικά δεν παρουσιάζουν διαφορές. Έτσι, παρά τις κατά καιρούς επιδράσεις και περιορισμένες (κυρίως εσωτερικές) μετακινήσεις πληθυσμών, με την ανθρωπολογική έρευνα έγινε φανερό ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας έμεινε βασικά αναλλοίωτος και ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι απόγονοι των αρχαίων φύλων που κατοικούσαν στην ελληνική χερσόνησο. Από την ίδια μελέτη έγινε επίσης γνωστό ότι οι Αλβανόφωνοι, οι Σλαβόφωνοι (μέχρι και το Μαυροβούνιο), καθώς και οι Βλάχοι της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, είναι στην πλειονότητά τους αυτόχθονες και έτσι οι ξένες επιδράσεις σε αυτούς αφορούν κυρίως στη χρήση των νεότερων γλωσσών που μεταχειρίζονται σήμερα.
Το ενδιαφέρον που έδειξε εξ αρχής ο Τύπος για την "Προέλευση των Ελλήνων", παρατίθεται ενδεικτικά στα παρακάτω δημοσιεύματα.
ΑΥΓΗ, 6-1-1962: «Πάνω από 150 επιστήμονες του Παν/μίου και της Ακαδημίας της Μόσχας συμφώνησαν απόλυτα με τις επιστημονικές απόψεις του κ. Άρη Πουλιανού, υπογράμμισαν τη σοβαρότητα της εργασίας και χωρίς να τσιγκουνευτούν στις εκφράσεις τους, μίλησαν με πολύ εγκωμιαστικά λόγια γι' αυτόν.

ΤΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΛΕΒΟΓΙΑΝΝΗ

ΤΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΛΕΒΟΓΙΑΝΝΗ (ΤΩ ΛΕΒΑΪΙΑΝΝΑΔΩ) ΣΤΗΝ ΚΩΜΙΑΚΗ

του φιλόλογου Νίκου Ι. Λεβογιάννη
Η παράδοση
Σύμφωνα με την παράδοση, που είναι ευρύτατα διαδεδομένη από γενιά σε γενιά στους Λεβαϊιαννάδες, το παρατσούκλι «Λεβαϊιάννης» δημιουργήθηκε ως εξής :
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας δεν ήταν εύκολα τα ταξίδια. Για να ταξιδέψει κάποιος έπρεπε να βρει καϊκι, που θα πήγαινε σε κάποιο από τα λιμάνια του Αιγαίου, τη Σμύρνη, την Πόλη, τον Πειραιά. Συνήθως εκείνοι που ταξίδευαν, μπάρκαραν στα καϊκια ως πλήρωμα. Προφανώς έτσι πλήρωναν το ναύλο τους, δουλεύοντας μέσα στο καϊκι.
Εκείνος λοιπόν, ο πρώτος πρόγονος των Λεβαϊιαννάδω, ο Γιάννης, κατά πάσα πιθανότητα βοσκός από την Κωμιακή, που το πρώτο παρατσούκλι του (επίθετο) φαίνεται πως ήταν Κόχυλας, κάποτε χρειάστηκε να ταξιδέψει και μπάρκαρε απ’ το λιμνάρι τση Κεράς στην Αγιά σε κάποιο καϊκι με προορισμό μάλλον τη Σμύρνη. Στη διάρκεια του πολυήμερου ταξιδιού ο Γιάννης ο Κόχυλας1, δούλευε μέσα στο καϊκι μαζί με άλλους συνταξιδιώτες στο βιράρισμα των κάβων και των σχοινιών στα πανιά και τα παλάγκα του καϊκιού.
Το βιράρισμα ή λεβάρισμα των σχοινιών γινόταν από πολλούς ναύτες μαζί ρυθμικά και δεν ήταν εύκολη αυτή η ομαδική εργασία.
Το λέβα και το βίρα ήταν λέξεις που έδιναν το σύνθημα και το ρυθμό στο βιράρισμα του κάβου, στο τέντωμα των πανιών, στο μάζεμα της άγκυρας του καϊκιού. Η λέξη «λέβα» προέρχεται από τη ναυτική Ιταλική λέξη leva (βίρα)2.

ΓΕΝΕΟΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΩΝ ΜΑΝΤΑΙΩΝ

ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΠΟΥ ΙΔΡΥΣΑΝ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΝΤΕΪΚΑ

Το χωριό Μαντέϊκα σίγουρα ιδρύθηκε μετά την Επανάσταση του 1821.
Ως κοντινά ιστορικά χωριά -στην ευρύτερη περιοχή όπου ευρίσκεται το χωριό Μαντέϊκα-, προσδιορίζονται (με βάση σχετικές επί μέρους αναφορές το περιγραφικό έργο του καθολικού ιερέως Antonio Pasifico, 1700. Breve Descrizzione Corograffika Del Peloponneso O' Morea Benetia 1700, pp 97, [Γριτσόπουλος, Τ., Ιστορία της Τριπολιτσάς, τ. Α']): Αρκουδόρεμα, Χρυσοβίτσι, Λυκούρεσι, Δαβιά, Πιάνα, Αλωνίσταινα, Βυτίνα, Βάνουκου...
Σε γράμμα του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίου του Γ' προς την Αρχιεπισκοπή Δημητσάνης (κατά την ανασύσταση της Επισκοπής, περί το 1718), μνημονεύονται τα χωριά που θα περιλάμβανε η Αρχιεπισκοπή Δημητσάνης. Ανάμεσα στα άλλα αναφέρονται: Αρκουδόρεμα, Χρυσοβίτσι, Πιάνα, Αλωνίσταινα, Ροϊνό, Δαβιά, Συλίμνα, Λυκούρεσι (Γριτσόπουλος, Τ., Η Αρχιεπισκοπή Δημητσάνης και Αργυροκάστρου, σ.220-221).
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, μετά τους Ενετούς η ευρύτερη περιοχή όπου ευρίσκεται το χωριό Μαντέϊκα υπαγόταν διοικητικά στο Βιλαέτι της Καρύταινας. Ο Τ. Γριτσόπουλος στον Α' τόμο του έργου του Ιστορία της Τριπολιτσάς (σ. 255-256), αναφέρει μεταξύ άλλων τα πλησίστια χωριά: Πιάνα, Λιμποβίσι, Αρκουδόρεμα, Χρυσοβίτσι, Δαβιά Ζαράκοβα, Τσ(ζ)ελεπάκου, ... ...Μερζές, Βάγκος, Μπραήμ (Εφέντη), Καράτουλα, Παύλια, Παλιομοίρι, Ψάρι, Ζουνάτι, Συκιά, Σούλου, Καρβουνάρι, Κατσ(ζ)ήμπαλη...
Από μια πρώτη ανάγνωση των στοιχείων που παραθέτουμε φαίνεται ότι στις αρχές του 1800 δεν υπήρχε το χωριό Λυκούρεσι στην θέση ανάμεσα στο χωριό Χρυσοβίτσι και στο χωριό Μαντέϊκα, όπου τώρα ευρίσκεται ο "Κάμπος της Λυκούρεσης". Η περιοχή αυτή ευρίσκεται πριν από το χωριό Μαντέϊκα και είναι ο χώρος όπου αναπτύχθηκαν, από πλευράς ιδιοκτησιών γής, οι κάτοικοι των Μαντεϊκων στην διάρκεια των 170 περίπου χρόνων της ύπαρξης του χωριού, εξαγοράζοντας ιδιοκτησίες κατοίκων των χωριών: Χρυσοβιτσίου, Πιάνας, Αλωνίσταινας, Τσελεπάκου.
Το χωριό Λυκούρεσι που στις πηγές του 1700 και του 1718 αναφέρεται μαζί με τα άλλα χωριά του Φαλάνθου, στο χρονικό διάστημα στο τέλος του 18ου αιώνα τοποθετείται πλέον ανάμεσα στα άλλα χωριά της Γορτυνίας, στην θέση όπου είναι σήμερα.
 Το θέμα αυτό το συνδέουμε και με ιστορικά στοιχεία της προφορικής παράδοσης που θέλει το χωριό Λυκούρεσι να καταστρέφεται ολοσχερώς, από "θεομηνία", ανήμερα του Αη-Λιά (20 Ιουλίου) σε πανηγύρι του χωριού, και τους κατοίκους που επέζησαν να φεύγουν προς τα μέρη της Γορτυνίας.
 Σε περιοχή του "Κάμπου της Λυκούρεσης", που σε συμβόλαια πώλησης ιδιοκτησιών αναφέρεται ως θέση "Μέγα Δένδρο", οι κάτοικοι των Μαντεϊκων έχουν εντοπίσει το νεκροταφείο του χωριού Λυκούρεσι και αναφέρουν το μέρος ως περιοχή "Μνήματα". Θα σημειώσουμε το ιδιαίτερο μικροκλίμα της περιοχής "Κάμπος της Λυκούρεσης", το οποίο επηρεάζεται από ρεύματα αέρος που έρχονται από το φαράγγι της Λαγκάδας, περιοχή ιστορικής τοποθεσίας του Δήμου Φαλάνθου, ιδιαίτερου φυσικού κάλλους που ενώνει την περιοχή των Μαντεϊκων με την περιοχή του χωριού Λυκόχια. Πάρα πολλές φορές το νερό στις ποτίστρες για τα πρόβατα, στο πηγάδι που ευρίσκεται στο κέντρο του "Κάμπου της Λυκούρεσης", έχει βρεθεί παγωμένο ακόμη και τον Αύγουστο μήνα.
Το χωριό Μαντέϊκα ιδρύθηκε από δύο αδέλφια και δύο ανήψια/ξαδέλφια με το επώνυμο ΜΑΝΤΗΣ που κατάγονταν από το χωριό Αλωνίσταινα.
 Οι ιστορίες που διηγούνταν οι παλαιότεροι αναφέρουν ότι έφυγαν από την Αλωνίσταινα κυνηγημένοι από τους Τούρκους. Ο Προκόπης Μάντης ήταν ένας εξ αυτών. Η δημογραφική - ιστορική έρευνα έδειξε ότι είχε πολεμήσει στα Δερβενάκια και σε άλλες μάχες της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Μετά την Επανάσταση ζήτησε κλήρο από τα προς διανομήν Εθνικά Κτήματα. Αυτά όμως είχαν μπει υποθήκη για τα δάνεια της Αγγλίας.
Οι ιστορίες των παλαιοτέρων ανέφεραν ότι ο Γαλάνης Μάντης τα καλοκαίρια παρέμενε με την οικογένειά του στην θέση Αη-Λιά τον Κάμπο, τοποθεσία στα σημερινά όρια του χωριού Μαντέϊκα όπου το σύνολο των ιδιοκτησιών ανήκει σε κατοίκους Μαντεϊκων. Οι ιδιοκτησίες, μέχρι την δεύτερη γενεά, εκτείνονταν μέχρι την θέση Μούρεση, του χωριού Βάνουκου (Βάγκου).
Πιθανόν ο Γαλάνης Μάντης να ήταν ο πατέρας του Προκόπη Μάντη (πατέρας των: Γαλάνη, Γιαννάκη, Θοδωρή και Μήτρου), και του Γεωργίου Μάντη (πατέρας των: Δήμου, Παναγιώτη, Αποστόλη, και Γιάννη).
Η δημογραφική - ιστορική έρευνα θα συνεχισθεί για να προσδιορίσει επακριβώς η απαρχή του Δένδρου των Μανταίων.
Από την 2η γενεά (από την εγκατάσταση στο χωριό Μαντέϊκα, αμέσως μετά από την Επανάσταση του 1821), τα επώνυμα προσδιορίσθηκαν (άτυπα, κατ΄ αρχάς και εν συνεχεία ορισμένα καταγράφηκαν στα Δημοτολόγια), με βάση το μικρό όνομα του "γενάρχη". Έτσι υπάρχουν οι οικογένειες (Ο αριθμός δόθηκε συμβατικά, με βάση την εγγύτητα συγγένειας και τον χρόνο μετοίκησης στο χωριό Μαντέϊκα, για να διευκολυνθεί η μελέτη και η περιήγηση στην Ιστοσελίδα της Ένωσης των Απανταχού Μανταίων. Η αρχή έγινε με τις οικογένειες των παιδιών του Προκόπη Μάντη) των:
ΑΠΟΓΟΝΩΝ ΤΩΝ ΙΔΡΥΤΩΝ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΝΤΕΪΚΑ:
1. Γαλάνη Προκόπη Μάντη (Επώνυμο των απογόνων του -τυπικώς ή ατύπως-: ΓΑΛΑΝΗΣ)
2. Θεόδωρου Προκόπη Μάντη (Επώνυμο των απογόνων του -τυπικώς ή ατύπως-: ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ)
3. Ιωάννη (Γιαννάκη) Προκόπη Μάντη (Επώνυμο των απογόνων του -τυπικώς ή ατύπως-: ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ)
4. Δημητρίου (Μήτρου) Προκόπη Μάντη (Προσωνύμιο των απογόνων του: ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ)
5. Δημητρίου (Δήμου) Γεωργίου Μάντη (Επώνυμο των απογόνων του -τυπικώς ή ατύπως-: ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ)
6. Παναγιώτη Γεωργίου Μάντη (μόνο επιζήσαν τέκνο η Ιωάννα η οποία παντρεύτηκε τον Ιωάννη Γεωργίου Μάντη - Γεωργακόπουλο, τέκνο του Γεωργίου Μάντη: 9η οικογένεια).
7. Αποστόλου Γεωργίου Μάντη, ο οποίος νυμφεύθηκε και έζησε στο Κατσίμπαλη Μεγαλοπόλεως.
8. Ιωάννου Γεωργίου Μάντη, ο οποίος νυμφεύθηκε και έζησε στο Κατσίμπαλη Μεγαλοπόλεως.
9. Γεωργίου Ιωάννου Μάντη (Επώνυμο των απογόνων του -τυπικώς ή ατύπως-: ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ).
10. Κωνσταντίνου Γεωργίου Μάντη (Επώνυμο των απογόνων του -τυπικώς ή ατύπως-: ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ).
ΑΠΟΓΟΝΩΝ ΟΣΩΝ ΜΕΤΟΙΚΗΣΑΝ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΝΤΕΪΚΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ:
11. Περί τα μέσα του 19ου αιώνα φθάνει από τα μέρη της Γορτυνίας και εγκαθίσταται στα Μαντέϊκα ο Ιωάννης Δημητρίου Σκιπιτάρης (συνομήλικος των μελών της 2ης γενεάς των Μανταίων).
12. Περί τα τέλη του 19ου αιώνα φθάνει από το Βαλτέτσι στα Μαντέϊκα ο Δήμος Δρακόπουλος, (συνομήλικος των μελών της 3ης γενεάς των Μανταίων) ο οποίος νυμφεύεται την Μαρία κόρη του Γεωργίου Μάντη (9η οικογένεια). Ο Δήμος Δρακόπουλος φέρνει από το Βαλτέτσι και τον αδελφό του Γεώργιο Δρακόπουλο (συνομήλικος, επίσης, των μελών της 3ης γενεάς των Μανταίων) ο οποίος νυμφεύεται και ζει και αυτός στα Μαντέϊκα.
13. Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Νικόλαος Ιωάννου Ζωγόγιαννης από του Τσελεπάκου, (συνομήλικος των μελών της 4ης γενεάς των Μανταίων) νυμφεύεται στα Μαντέϊκα την Δήμητρα, κόρη του Προκόπη Δημητρίου Μάντη (4η οικογένεια) και κατοικεί στα Μαντέϊκα.
14. Στα τέλη του 20ου αιώνα ο Δημήτριος Λυγερός αγοράζει και ανασκευάζει κατοικία στο χωριό Μαντέϊκα.
http://www.manteika.gr/

ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΟΜΜΑΡΙΠΑ

ΤΟ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΣΟΜΜΑΡΙΠΑ ΑΠΟ ΤΟ 1263 ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ,ΚΥΚΛΑΔΕΣ